Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

The Matala Festival 2012




Based on the success of the first Matala Reunion festival organized by author Arn Strohmeyer in 2011 to celebrate his book on Matala, local officials have decided to make the "Hippie Reunion" an annual event.
The first festival drew tens of thousands of visitors to Matala, many of them from countries around the world, but it was also surprisingly popular with local young Cretans and their families.


 

The Matala Festival

Each year of the festival is going to be somewhat different, but current plans include the following:
Free parking, including buses and campers, free admission, Family Day, Music and concerts, Art exhibits, "Hippie" crafts sold by vendors, Children's Area, There may be free camping for the weekend

Festival Dates and Schedule

http://goo.gl/XVP4X

Festival Organization

The annual festival is now under the authority of the Municipality of Phaestos, a new combined entity which pulls together several previously independent smaller towns. Several websites, including Visit Matala, also have up-to-date information on the festival and a nice video presentation showing images from the first Matala Festival in 2011. Visit Matala also operates a trio of webcams year-round from Matala, giving those far away a chance to take a peek at the festival while it is happening - great for those missing Matala.

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Υποδομές άμεσης προτεραιότητας


Είμαστε ένας λαός απίθανος, μια κοινωνία που στροβιλίζεται, πέφτει αλλά συνεχίζει να πείθει τον εαυτό της, ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, ότι το πρόβλημα δεν είναι δικό της η το χειρότερο το πρόβλημα δεν την αφορά.

Όταν αναφέρομαι στην κοινωνία, ξεκινώ πρώτα από την συντεταγμένη υπόσταση της, αυτό που όλοι ονομάζουμε κράτος και που υποτίθεται ότι μας εκπροσωπεί.

 
Τα τελευταία 40 τόσα χρόνια στην Κρήτη, όταν αναφερόμαστε στον βόρειο οδικό άξονα, συνεχίζουμε να τον ονομάζουμε Νέα εθνική οδός (πολλοί αποτολμούν και τον όρο αυτοκινητόδρομο) γιατί για 4 και πλέον δεκαετίες οι άξιοι εκπρόσωποι μας δεν κατάφεραν κάτι καλύτερο από αυτό που κατασκεύασαν σε χρόνο ρεκόρ οι κατά τα άλλα απαράδεκτοι δικτάτορες της επταετίας.

Για τόσα και τόσα χρόνια, ο δρόμος αυτός ποτίζεται με το αίμα αδικοχαμένων και συνοδεύεται  από τις κατάρες των οικογενειών τους. Ο ίδιος αυτός δρόμος σηκώνει και το κύριο βάρος της μεγαλύτερης βιομηχανίας του νησιού, αυτής του τουρισμού.


Υποτίθεται ότι ο τουρισμός μας ενδιαφέρει άμεσα γιατί αποδειγμένα είναι ο τομέας της οικονομίας μας, που μας κρατά ακόμη στην επιφάνεια, άρα και πρέπει να τον προσέξουμε.
Κι όμως κάνουμε ακριβώς το αντίθετο, παρ όλα τα λόγια τα τρανά και τα μεγάλα, βγαλμένα από στόματα ανθρώπων ιδιαίτερα της κρατικής μηχανής και της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Δεν είναι δυνατόν να μην έχουν ταξιδέψει όλοι αυτοί οι γραφειοκράτες στο εξωτερικό. Δεν είναι δυνατόν να μην έχουν διασχίσει άλλα ευρωπαϊκά τουριστικά κράτη, χώρες που σέβονται τον εαυτό τους όπως η Ιταλία και η Γαλλία (Φωτο).


Δεν είναι δυνατό να μην έχουν διαπιστώσει ότι κάθε
20 χιλιόμετρα, στους αυτοκινητόδρομους η εθνικούς δρόμους των κρατών αυτών, υπάρχουν οργανωμένοι σταθμοί με παρκινγκ και πεντακάθαρες τουαλέτες, με ειδικούς χώρους ακόμη και για μητέρες που θέλουν να αλλάξουν τις πάνες των μωρών τους.

Αυτή πρέπει να είναι η εικόνα που πρέπει να έχει ένας πολιτισμένος και μοντέρνος τουριστικός προορισμός. Οργάνωση και καθαριότητα, σεβασμό στον επισκέπτη και υψηλού βαθμού υπηρεσίες και ασφάλεια.


Ας κάνουμε μερικές αναγκαίες συγκρίσεις, μεταξύ ενός τέτοιου προορισμού-πρότυπου και της δικής μας κατάστασης.


Ο δικός μας δρομάκος που ονομάζεται ΒΟΑΚ σε σύγκριση με τους υπερσύγχρονους δρόμους της Ευρώπης, ξεκινώντας από την μια άκρη της Κρήτης, το Καστέλι Κισσάμου μέχρι και την άλλη, στη Σητεία, δεν έχει ούτε ένα τέτοιο σταθμό. Εκεί που υπήρχε κάποια υποτυπώδης υποδομή, στο Μπαλί Ρεθύμνου, πολύ γρήγορα μετατράπηκε σε καφετέρια και μετά εγκαταλείφθηκε στην τύχη της.


Εκατοντάδες τουριστικά λεωφορεία και ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα διασχίζουν τον δρόμο αυτό καθημερινά κι όμως δεν υπάρχει ένα οργανωμένο σημείο που να προσφέρει το αυτονόητο: Υπηρεσίες υγιεινής.


Αν ρωτήσεις ξεναγούς η συνοδούς τουριστικών γκρουπ, θα ακούσεις δεκάδες ιστορίες απείρου κάλλους, πραγματικές κούρσες με το χρόνο για εύρεση κάποιου βενζινάδικου, ταβέρνας η ξενοδοχείου που οι ιδιοκτήτες τους θα αφήσουν μετά από πολλές παρακλήσεις, τον επισκέπτη που έχει ανάγκη να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα τους.


Αν έχουν τύχη οι ξεναγοί η οι οδηγοί τουρισμού και ο πελάτης είναι άνδρας και το πρόβλημα είναι απλό, υπάρχει και η υπέροχη κρητική φύση, το δένδρο η ο θάμνος.
Αλλά για κακή τους τύχη δεν υπάρχουν μόνο άνδρες και το πρόβλημα δεν είναι πάντα απλό. Κι όλα αυτά σ’ ένα νησί που πριν από 4000 χρόνια, οι πρόγονοι μας δημιούργησαν σε οικίες και μέγαρα τους, τα τελειότερα αποχετευτικά συστήματα.

Αυτή είναι η πικρή αλήθεια και η πραγματικότητα της τουριστικής Κρήτης.

Αλλάζουμε αυτοδιοικητικά συστήματα και περνούμε από τις νομαρχίες στις περιφέρειες αλλά τα μυαλά παραμένουν τα ίδια και τα ίδια. Η μάστιγα της Ελλάδας παραμένει και επιμένει να ταλαιπωρεί την χώρα αυτή, έχει όνομα και λέγεται κρατική μηχανή. Δημόσια διοίκηση με όλες της τις αποχρώσεις, αδηφάγα και σπάταλη εκεί που δεν πρέπει, απούσα εκεί που χρειάζεται.

Διερωτώμαι πόσες τουαλέτες θα είχαμε κατασκευάσει με τα χρήματα που δαπανά η περιφέρεια Κρήτης για την προώθηση εκφράσεων τέχνης η γεύματα δημοσίων σχέσεων, που με τόσες τυμπανοκρουσίες ανακοινώνουν Δήμοι και Περιφερειακή αυτοδιοίκηση Κρήτης.

Είναι πιο ευχάριστο φυσικά, να κάνεις δημόσιες σχέσεις επιτυγχάνοντας δημοσιογραφική εικόνα, παρουσιάζοντας έργα τέχνης, αγνοείς όμως την σημαντικότερη διάσταση του πολιτισμού ενός τόπου, την καθαριότητα.

Μήπως ήρθε η ώρα να σκουντήξουμε η ακόμη και να τιμωρήσουμε την κρατική μηχανή που μας κρατά δέσμιους; Μήπως οι επαγγελματικοί φορείς όπως ενώσεις ξενοδόχων, ξεναγών, οδηγών και άλλοι κλάδοι πρέπει να γίνουν δραστικά πιο απαιτητικοί αντί να τα ρίχνουν όλα στην κρίση;
Οι ημέρες που περνάμε δείχνουν ότι κάτι πάει να αλλάξει, αρχικά στο μυαλό μας και μετά στην πράξη. Πρέπει όλοι να ξυπνήσουμε πριν είναι πράγματι πολύ αργά.


Γιάννης Κοτζιάνογλου

Δημοσιογράφος τουρισμού-Ξεναγός

Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Mammuthus creticus. Le plus petit mammouth à ce jour identifié.



Le plus petit mammouth connu à ce jour, a vécu en Crète pendant des millénaires. Il mesurait 1,13 mètres et pesait environ 310 kilos, d’après les informations d’une étude publiée en Grande-Bretagne.

"Si vous souhaitez le reconstituer, je vous propose de l’imaginer un peu comme un bébé éléphant, mais plus trapu, et avec des pattes plus larges et à l’âge adulte, avec des défenses courbées ", explique Victoria Herridge, paléontologue au Muséum de l’histoire naturelle de Londres et auteur de l’étude.

Le "nanisme insulaire" est en effet un phénomène bien connu des biologistes.
Sans aucun doute, pour des raisons d’adaptation à un environnement géographique restreint et à des ressources alimentaires limitées, les espèces de grands mammifères qui vivaient sur les îles, ont limité leur taille, limitant par corollaire ainsi aussi leur évolution à long terme.
A contrario, les petits mammifères voyaient s’accroître leur taille durant leur évolution.

Des spécimens d’éléphants nains préhistoriques ont été trouvés sur d'autres îles de la Méditerranée, notamment en Sicile et à Malte. Un squelette repéré en 1907 par des scientifiques britanniques au nord de la Crète, a été considéré comme appartenant à la famille des éléphants.

Pour dissiper la controverse existant autour de l’arbre généalogique de ce pygmée de Crète, Victoria Herridge et ses collègues ont procédé à la comparaison anatomique des dents et des os du mini mastodonte avec ceux d’autres éléphants nains et mammouths connus.

Une étude comparative a conduit à la conclusion que la découverte ossuaire est un mammouth et doit par conséquent porter le nom scientifique «Mammuthus creticus".
Il est donc le plus petit mammouth jamais exhumé, comme les scientifiques affirment dans leur étude publiée au Proceedings of the Royal Society B: Biological Sciences

Ioannis Kotzianoglou

Κυριακή 20 Μαΐου 2012

“Un rêve au milieu de la campagne crétoise !”


Un peu difficile à trouver (la signalétique devrait quand même être renforcée, car nous nous sommes perdus plusieurs fois sur les petites routes), mais c'est peut-être le prix à payer pour la tranquillité car une fois là bas, tout est parfait ! Il s'agit d'un vieux hameau abandonné, sur un flanc de colline d'où l'on voit la mer et les montagnes, dont les maisons ont été magnifiquement transformées en chambre, les ruelles en allées fleuries, ou espaces publics. Le tout trouve un équilibre idéal entre confort et simplicité, design et rusticité. Notre chambre (Orion) était très vaste, soignée dans les moindres détails avec un beau mobilier, une immense douche en céramique, de petits articles de toilette raffinés. L'espace piscine est extrêmement plaisant, avec ses belles plantations de lauriers soigneusement entretenues. De la fraîcheur même en plein après-midi, un calme absolu... Bravo également pour la restauration, petit déjeuner comme dîners (nous les avons tous pris là bas) : délicieux produits locaux, et souvent maison, caractère familial de la carte avec un choix réduit, ce qui vaut beaucoup mieux dans les hôtels de petite capacité que des menus trop étendus ; et puis on dîne sous les treilles, à l'air libre, entouré par cette merveilleuse campagne crétoise... Excellent accueil aussi, tant de la famille qui gère l'hôtel que de leurs employés : toujours disponibles, souriants, prêts à discuter, mais jamais intrusifs. Clientèle à l'avenant, à la fois détendue, élégante et discrète - on pourrait résumer de ces trois mots l'état d'esprit du Kapsaliana : l'hôtel est à éviter si vous cherchez une station balnéaire et des animations, mais si vous voulez le repos et des moments privilégiés dans un merveilleux endroit au milieu de la nature, avec de nombreuses possibilités de visite en voiture ou de randonnées aux alentours, c'est l'endroit idéal. Nous somme vraiment tombés amoureux et projetons d'y séjourner à nouveau, au printemps pour faire de la marche à pied dans la région par exemple.

Ν.Β. commentaire d’un client de l’hôtel a TripAdvisor 26 July 2011

Σάββατο 5 Μαΐου 2012

Σπιναλόγκα. Το νέο μαρτύριο της νησίδας-μνημείου για χάρη της τέχνης.



Η Σπιναλόγκα ήταν ένα από τα σπουδαιότερα μνημεία της ανατολικής Κρήτης και τα δύο τελευταία χρόνια αναδεικνύεται στα πλέον γνωστά σημεία της Ελλάδας, λόγω της δικαιολογημένης δημοσιότητας που της έδωσε το γνωστό τηλεοπτικό σίριαλ.

Οι επισκέψεις στη νησίδα που γνώρισε το πέρασμα δύο κατακτητών αλλά και αποτέλεσε τόπο εξορίας και πόνου, για τόσους και τόσους λεπρούς και για περισσότερα από πενήντα χρόνια, αφήνουν το λιγότερο αισθήματα σεβασμού στον επισκέπτη.

Είχα την εντύπωση ότι η αρμόδια αρχή που είχε υπό τον έλεγχο της το μνημείο αυτό, έδειχνε τον σεβασμό αυτό κρατώντας ψηλά τη σημαία ενάντια στις νέες θυσίες που απαιτούν οι θεοί του τουρισμού και της εμπορικοποίησης του τόπου μας.

Μου έκανε πραγματικά εντύπωση η για πολλά χρόνια άρνηση των αρχών αυτών να επιτρέψουν την επέκταση του μικρού μόλου που πραγματικά χρειάζεται να επεκταθεί και να επιτρέπει την ασφαλή πρόσβαση χιλιάδων τουριστών, όταν ο μανιασμένος αέρας και τα κύματα ταλαιπωρούν τα σκάφη. Κι όμως η ιδέα που είχα για τους υπεύθυνους κατέρρευσε μπροστά στα σημερινά τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στην ιστορική νησίδα.

Είμαι λάτρης της τέχνης και δεν κάνω εξαιρέσεις τύπου μοντέρνας η κλασικής, αλλά πάνω απ' όλα απαιτώ η έκφραση αυτή να σέβεται τις υπόλοιπες δεδομένες αξίες και ιδιαίτερα την ιστορία μας.



Οι καλλιτεχνικές ανησυχίες μπορούν να εκφράζονται από τον καθένα που θεωρεί τον εαυτό του και δηλώνει καλλιτέχνης, αρκεί να μην βεβηλώνουν χώρους και ιδιαίτερα ιστορικά μνημεία.
Δεν γνωρίζω πότε και κάτω από ποιές συνθήκες δόθηκε η άδεια από το Κ.Α.Σ. για να γίνουν αυτά που γίνονται σήμερα στη Σπιναλόγκα η αν η αρχή αυτή παρακολουθεί την εξέλιξη των παρεμβάσεων από συνεργεία του καλλιτέχνη, αλλά αυτό χρίζει άμεσης έρευνας.

Δεν ξέρω από που πρέπει να αρχίσω και που να τελειώσω με όσα βλέπει το μάτι ενός επισκέπτη και κατ' επέκταση ενός επαγγελματία τουριστικού ξεναγού όπως εγώ.
Κατεβαίνοντας από το πλοίο, έρχομαι αντιμέτωπος με έναν τεραστίων διαστάσεων σταυρό από στραντζαριστό μέταλλο και ξύλο τρίπλεξ (κοντραπλακέ) και καθρέπτες που για την τοποθέτηση του χρειάστηκε να ανοίξουν τρύπες στον ιστορικό βράχο.
Η σημερινή είσοδος και μοναδικό βενετσιάνικο τούνελ είναι "διακοσμημένη" με τεραστίων διαστάσεων καθρέφτες, που προκαλούν τον γέλωτα των ξένων τουριστών και που απλούστατα δεν καταλαβαίνουν που βρίσκονται.
Η μεγάλη μου έκπληξη όμως έρχεται όταν φθάνω πίσω από την κύρια ιστορική είσοδο, την Porta Maestra και ανακαλύπτω το γνωστό απολυμαντήριο και την είσοδο του, κτισμένη με πέτρινο τοίχο...
Φαντάζομαι ότι όλα αυτά που είδα έχουν και ένα ανάλογο κόστος και θα ήταν ενδιαφέρον να μάθω και ποιός καλύπτει τα έξοδα αυτά.

Και σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν και οι νέες παρεμβάσεις της νέας ηλεκτρολογικής εγκατάστασης της Σπιναλόγκα. Αναφέρομαι στα τεράστια μεταλλικά κουτιά που θα προστατεύουν τους μετασχηματιστές του συστήματος και τα οποία τοποθετήθηκαν στα πιο εμφανή σημεία του
 βενετσιάνικου αμυντικού έργου.




Είναι γνωστό ότι την καλοκαιρινή περίοδο, εκατοντάδες γκρουπ επισκέπτονται τον ιστορικό αυτό χώρο που αποτελεί πλέον τμήμα του ποιοτικού τουριστικού προϊόντος της Κρήτης. Προς το παρόν οι επισκέψεις γίνονται κάτω από ήχο των κομπρεσέρ και άλλων μηχανημάτων που ελίσσονται ανάμεσα στους επισκέπτες.

Όλα τα παραπάνω έρχονται να ανατρέψουν την εικόνα που είχα σχηματίσει για την μέχρι τώρα προστασία του μνημείου αυτού, από τις υπηρεσίες του ελληνικού κράτους και να διαπιστώσω ότι στις ημέρες μας όλα ανατρέπονται.


Γιάννης Κοτζιάνογλου

Ξεναγός


Sharethis