Υποδομές άμεσης προτεραιότητας

Είμαστε ένας λαός απίθανος, μια κοινωνία που στροβιλίζεται, πέφτει αλλά συνεχίζει να πείθει τον εαυτό της, ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, ότι το πρόβλημα δεν είναι δικό της η το χειρότερο το πρόβλημα δεν την αφορά.

Όταν αναφέρομαι στην κοινωνία, ξεκινώ πρώτα από την συντεταγμένη υπόσταση της, αυτό που όλοι ονομάζουμε κράτος και που υποτίθεται ότι μας εκπροσωπεί.
 

Τα τελευταία 40 τόσα χρόνια στην Κρήτη, όταν αναφερόμαστε στον βόρειο οδικό άξονα, συνεχίζουμε να τον ονομάζουμε Νέα εθνική οδός (πολλοί αποτολμούν και τον όρο αυτοκινητόδρομο) γιατί για 4 και πλέον δεκαετίες οι άξιοι εκπρόσωποι μας δεν κατάφεραν κάτι καλύτερο από αυτό που κατασκεύασαν σε χρόνο ρεκόρ οι κατά τα άλλα απαράδεκτοι δικτάτορες της επταετίας.

Για τόσα και τόσα χρόνια, ο δρόμος αυτός ποτίζεται με το αίμα αδικοχαμένων και συνοδεύεται  από τις κατάρες των οικογενειών τους. Ο ίδιος αυτός δρόμος σηκώνει και το κύριο βάρος της μεγαλύτερης βιομηχανίας του νησιού, αυτής του τουρισμού.

Υποτίθεται ότι ο τουρισμός μας ενδιαφέρει άμεσα γιατί αποδειγμένα είναι ο τομέας της οικονομίας μας, που μας κρατά ακόμη στην επιφάνεια, άρα και πρέπει να τον προσέξουμε. Κι όμως κάνουμε ακριβώς το αντίθετο, παρ όλα τα λόγια τα τρανά και τα μεγάλα, βγαλμένα από στόματα ανθρώπων ιδιαίτερα της κρατικής μηχανής και της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Δεν είναι δυνατόν να μην έχουν ταξιδέψει όλοι αυτοί οι γραφειοκράτες στο εξωτερικό. Δεν είναι δυνατόν να μην έχουν διασχίσει άλλα ευρωπαϊκά τουριστικά κράτη, χώρες που σέβονται τον εαυτό τους όπως η Ιταλία και η Γαλλία (Φωτο).

Δεν είναι δυνατό να μην έχουν διαπιστώσει ότι κάθε 20 χιλιόμετρα, στους αυτοκινητόδρομους η εθνικούς δρόμους των κρατών αυτών, υπάρχουν οργανωμένοι σταθμοί με παρκινγκ και πεντακάθαρες τουαλέτες, με ειδικούς χώρους ακόμη και για μητέρες που θέλουν να αλλάξουν τις πάνες των μωρών τους.

Αυτή πρέπει να είναι η εικόνα που πρέπει να έχει ένας πολιτισμένος και μοντέρνος τουριστικός προορισμός. Οργάνωση και καθαριότητα, σεβασμό στον επισκέπτη και υψηλού βαθμού υπηρεσίες και ασφάλεια.

Ας κάνουμε μερικές αναγκαίες συγκρίσεις, μεταξύ ενός τέτοιου προορισμού-πρότυπου και της δικής μας κατάστασης.

Ο δικός μας δρομάκος που ονομάζεται ΒΟΑΚ σε σύγκριση με τους υπερσύγχρονους δρόμους της Ευρώπης, ξεκινώντας από την μια άκρη της Κρήτης, το Καστέλι Κισσάμου μέχρι και την άλλη, στη Σητεία, δεν έχει ούτε ένα τέτοιο σταθμό. Εκεί που υπήρχε κάποια υποτυπώδης υποδομή, στο Μπαλί Ρεθύμνου, πολύ γρήγορα μετατράπηκε σε καφετέρια και μετά εγκαταλείφθηκε στην τύχη της.

Εκατοντάδες τουριστικά λεωφορεία και ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα διασχίζουν τον δρόμο αυτό καθημερινά κι όμως δεν υπάρχει ένα οργανωμένο σημείο που να προσφέρει το αυτονόητο: Υπηρεσίες υγιεινής.

Αν ρωτήσεις ξεναγούς η συνοδούς τουριστικών γκρουπ, θα ακούσεις δεκάδες ιστορίες απείρου κάλλους, πραγματικές κούρσες με το χρόνο για εύρεση κάποιου βενζινάδικου, ταβέρνας η ξενοδοχείου που οι ιδιοκτήτες τους θα αφήσουν μετά από πολλές παρακλήσεις, τον επισκέπτη που έχει ανάγκη να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα τους.

Αν έχουν τύχη οι ξεναγοί η οι οδηγοί τουρισμού και ο πελάτης είναι άνδρας και το πρόβλημα είναι απλό, υπάρχει και η υπέροχη κρητική φύση, το δένδρο η ο θάμνος.

Αλλά για κακή τους τύχη δεν υπάρχουν μόνο άνδρες και το πρόβλημα δεν είναι πάντα απλό. Κι όλα αυτά σ’ ένα νησί που πριν από 4000 χρόνια, οι πρόγονοι μας δημιούργησαν σε οικίες και μέγαρα τους, τα τελειότερα αποχετευτικά συστήματα.

Αυτή είναι η πικρή αλήθεια και η πραγματικότητα της τουριστικής Κρήτης.
Αλλάζουμε αυτοδιοικητικά συστήματα και περνούμε από τις νομαρχίες στις περιφέρειες αλλά τα μυαλά παραμένουν τα ίδια και τα ίδια. Η μάστιγα της Ελλάδας παραμένει και επιμένει να ταλαιπωρεί την χώρα αυτή, έχει όνομα και λέγεται κρατική μηχανή. Δημόσια διοίκηση με όλες της τις αποχρώσεις, αδηφάγα και σπάταλη εκεί που δεν πρέπει, απούσα εκεί που χρειάζεται.

Διερωτώμαι πόσες τουαλέτες θα είχαμε κατασκευάσει με τα χρήματα που δαπανά η περιφέρεια Κρήτης για την προώθηση εκφράσεων τέχνης η γεύματα δημοσίων σχέσεων, που με τόσες τυμπανοκρουσίες ανακοινώνουν Δήμοι και Περιφερειακή αυτοδιοίκηση Κρήτης.
Είναι πιο ευχάριστο φυσικά, να κάνεις δημόσιες σχέσεις επιτυγχάνοντας δημοσιογραφική εικόνα, παρουσιάζοντας έργα τέχνης, αγνοείς όμως την σημαντικότερη διάσταση του πολιτισμού ενός τόπου, την καθαριότητα.

Μήπως ήρθε η ώρα να σκουντήξουμε η ακόμη και να τιμωρήσουμε την κρατική μηχανή που μας κρατά δέσμιους; Μήπως οι επαγγελματικοί φορείς όπως ενώσεις ξενοδόχων, ξεναγών, οδηγών και άλλοι κλάδοι πρέπει να γίνουν δραστικά πιο απαιτητικοί αντί να τα ρίχνουν όλα στην κρίση;

Οι ημέρες που περνάμε δείχνουν ότι κάτι πάει να αλλάξει, αρχικά στο μυαλό μας και μετά στην πράξη. Πρέπει όλοι να ξυπνήσουμε πριν είναι πράγματι πολύ αργά.

Γιάννης Κοτζιάνογλου

Δημοσιογράφος τουρισμού-Ξεναγός